Bu yalnızca bir seçim başarısı değildi; toplumun değişim talebinin, yeni bir başlangıca duyduğu ihtiyacın güçlü bir işaretiydi. Fakat CHP, bu tarihi momentumu elinin tersiyle itti.

Hem de kimsenin zorlamasına gerek kalmadan, kendi iradesiyle. Komisyonda Öcalan ziyareti tartışmalarında CHP’nin üye vermemesi, yalnızca teknik bir karar değildi. Bu hamle, AKP–MHP blokunun yıllardır adım adım kurduğu siyasî oyunun tam göbeğine gönüllü şekilde oturmaktı.

Üç-beş milliyetçi oy uğruna, kendisine yaklaşmış, destek vermeye hazır bir halkı —Kürtleri— gözden çıkarmaktı. Ve bu defa sonuç çok daha yıkıcı oldu.

CHP bu kararla ne yaptı? Kendisine açılmış kapıyı kapattı. Dem Parti ile kurduğu kırılgan güven zeminini dağıttı. Kürt seçmenin hafızasında bir kez daha “güvenilmez” hanesine yazıldı.

Kürt halkı politik bir halktır; kimin ne yaptığını, kimin nasıl durduğunu unutmaz. İyiliği de unutmuyor, kötülüğü de…

Bugün Selahattin Demirtaş hâlâ içerideyse bunun tek sorumlusu elbette iktidar blokudur; ama o dönemdeki CHP’nin pasifliği, suskunluğu, tavırsızlığı bu acı tabloya paydaş olmuştur. CHP bunu görmezden gelerek kaçınamaz.

Bu son adım, Kürtlere vurulan yeni bir darbedir. Ve bu darbenin sonucu bellidir: CHP, Doğu ve Güneydoğu’da kendi elleriyle kendini sildi. Bu kadar net.

CHP şunu artık anlamalı: Bu ülkeyi yönetmeye talip misin, değil misin? Eğer yönetme iddian yoksa, açıkça söyle: “Ben iktidar olmak istemiyorum, muhalefette kalmak bana yeter.” Hiç değilse ülkeye ve seçmene dürüst ol.

Ama bugün yapılan hamle, “Biz iktidar olmak istemiyoruz” cümlesinin fiil hâline dönüşmüş halidir. CHP için yazık oldu; eline gelen tarihi fırsatı, toplumun büyük bölümünün artık hazır olduğu değişim enerjisini böylesine kritik bir dönemeçte heba etti.

Bu saatten sonra CHP’nin işi çok daha zor. Çünkü kırılan şey sadece bir siyasi ilişki değil; bir güven duygusu. Ve o güven bir kez kaybedildi mi kolay kolay geri gelmez.